TELO KAO NEIDENTITET

Izložba “Dimenzije tela”, program Nove Alternative, autori: Marija Marković, Dragiša Gile Marinković

crteži, kolaži, objekti

Izložba je održana 21.2.-2.3.2012.

Galerija ALT, Dimenzije tela, 2012

Autorka teksta: Jelena Micić

TELO KAO NEIDENTITET

Dragiša Gile Marinković

U Dragišinim crtežima ogleda se izrazito intimna opsesija telom i bez obzira na to što ni na jednom od crteža nemamo jasan lik autora, lični pečat je više nego očigledan. Autor oformljuje sliku postavljajući figure naspram nespretno umazane prazne površine, pozadine sa neuklonjenim ostacima ugljena i bojom koja spontano curi, kao simboličnim izrazom zaraženosti. Na prljavost ukazuje i delimično desaturisani ton figure koji od boje ustajale i spekle krvi preko boje kože prelazi u sepiju i asocira na ispranost, zamrlost i bolest.

Telo je ovde prikazano kao asocijativan, zatvoren oblik nastao od realnih, ali uvek nedostatnih elemenata. Delovi tela su apstrahovani ili odstranjeni rezom što može predstavljati distancu koju autor zauzima prema sopstvenom telu, a koje shvata kao predmet nesavršen, pogrešan i gnusan. Distanca prema kojoj autor vidi telo kao nešto van njega samog, ukazuje i na težnju da se napravi otklon od sopstvenog tela, a sa kojim se doživljava neidentitet ili na odbijanje da se prihvate telesne transformacije. Promene i novonastale oblike autor kroz svoje radove skoro magijski pokušava da smesti u kavez, koji pak nema rešetke sa svih strana, da bi ih definisao i pročistio.

Boja i providna tečnost koje cure predstavljaju težnju za izbacivanjem prljavštine, istiskivanjem, pročišćavanjem, pa tako imamo motive kao sunđer-telo, telo koje cede ruke i telo sa trnjem. Takođe srećemo i analogije telo-bršljan, otrov; telo-muve, ustajalost; telo-ptice i zubi kao pretnja smrti. Celokupni utisak pospešuje se rezovima zaraslim u dlake, otvorenim ranama i žicama zabodenim u telo.

Marija Marković

Marijini radovi bi se prirodno mogli podeliti na dve celine u odnosu na materijale kojima se koristi – kolaž i predmet serijske proizvodnje iz svakodnevne upotrebe, tegla. Ipak, dvojaka upotreba materijala ne utiče na jedinstvenost poruke, iako u kolažima prepoznajemo izrazito individualan, a u teglama karakteristično kolektivan odnos figura. Stoga radove možemo posmatrati kao lični odnos prema svetu, i kao odnose u okviru zajednice.

Telo predstavljeno kroz realistične, siluetne ljudske figure bez jasne naznake individualiteta, ali sa izraženim polnim odlikama, reprezentuje tipske karakteristike uloga i to prezentovanjem posebno ženske figure kroz ulogu devojke/supruge i majke. U sistemu društveno ustaljenih uloga, preispituje se sopstveni položaj kako bi se oformio kako lični, tako i društveni identitet. Ženska figura prikazana je kako interaguje sa samom sobom i sopstvenom ulogom u društvu, interagujući sa još jednom ženskom figurom, ali isto tako i sa muškom figurom prema kojoj ima ambivalentan odnos. Samim odabirom plastične folije u boji za izradu ljudskih figura, izražava se stav kojim se stvara analogija folija-čovek. Čovek time postaje providan, plastičan i izdiferenciran bojom i ponavljanjem oblika uklopljen u tipičnost.

Figure stavljene u kontekst rentgenskih snimaka glave i pluća sadrže i docrtane ljudske organe – želudac koji postaje simbol nemira i mozak kao izraz zatvorenosti i uzok izolacije. Mozak kao element upotrebljen je trojako – kao nedostatak; entitet van tela, što može ukazivati na njegovu odsutnost i ograničenost onog ko ga ne poseduje; i kao spojni deo sa pozadinom time što su figure mozgom zalepljene za prostor u kom se nalaze, kao što ljudi bivaju zatočeni svojim mislima.

Tegle simbolizuju stanje zatvorenosti zajednice kao i zatvorenost unutar zajednice u kojima su ljudi jednobojni, jednobrazni, nalik kopijama, i koji su prekrivajući oči, usta i uši u nemogućnosti ili bez želje da uspostave komunikaciju i delaju u odnosu na sebe i na svoju ulogu.